piątek, 25 września 2015

Portfolio

Paradise Lost na QueerFest



Zebrane na wystawie prace odnoszą się równocześnie do sfer sacrum i profanum. Są refleksją nad mistyką i seksualnością. To wiwisekcja podziałów, które pod postacią stereotypów zakorzeniły się w ludziach. Punktem wyjścia dla tego typu dociekań artystycznych stał się film dokumentalny o Myrnie Nazzour – współcześnie żyjącej mistyczce. Głos w nim zabierają lekarze psychiatrzy, którzy „diagnozują” u Myrny ekstazę religijną, jednocześnie stanowczo wykluczając histerię i hipnozę.
Patriarchalne instytucje próbują okiełznać potęgę tkwiącą w ciele tej kobiety. Jest to próba kontroli nad nieznaną mocą. Myrna zostaje zamknięta w męskim świecie interpretacji religijno-naukowych, który pozbawia ją podmiotowości i czyni z niej przedmiot – naczynie boga. Artystka stara się oddać hołd cielesności. Dla Myrny powstało hasło „Saint Hole” (Święta Dziura). Ma ono upamiętniać moc tkwiącą w ciele.
Artystka utożsamia raj ze stanem, w którym zatarto granice. Jest to próba wyobrażenia sobie świata bez podziałów, świata płynnych przechodzących w siebie interpretacji. W tym swoistym Edenie nie będzie Adama i Ewy. Zamiast nich będzie jedna lub wiele postaci – nagich, radosnych i niczym nieskrępowanych.

wtorek, 22 września 2015

Intymistyka

tytuł: Intymistyka
rok powstania: 2015
formaty:
6 gablot o wymiarach: 23x30cm, 2 gabloty: 30x40cm, 2 gabloty o wymiarach: 40x50cm, pudełek o wymiarach 17,5x11cm kartki o wymiarach 29,7x21cm
16 zdjęć polaroid: 11x9cm
technika: mieszana



„Intymistyka” ma na celu refleksję nad tym, czym jest pamięć i upamiętnianie. Nie dotyczy ona popularnego ostatnio terminu pamięci zbiorowej, ale skupia się na pojedynczych, ulotnych wspomnieniach osób zaproszonych do udziału w projekcie. Intymistyka to termin odnoszący się do dziennika osobistego, z angielskiego diary intime, po francusku journal intime. Jest to pojęcie nawiązujące do pamięci i wspomnień jednostki. Mieszczą się w nim indywidualne przeżycia i emocje, które im towarzyszyły.
Swój projekt rozpoczęłam od zbierania przedmiotów należących do innych kobiet. Prosiłam je o podarowanie mi rzeczy, którą przechowują ze względu na łączące się z nią wspomnienie. W ramach mojego działania spotykałam się z każdą z osób zaproszonych, rozmawiałam, wysłuchiwałam historii przekazywanego mi przedmiotu oraz wykonywałam zdjęcie, proste zbliżenie postaci.
Początkowo dokumentację zamieszczałam na stronie internetowej, którą specjalnie w tym celu założyłam (http://goddess-of-small-things.tumblr.com/). W kolejnym etapie każdy z przedmiotów umieściłam w oddzielnej gablocie, tak aby nadać mu cechy eksponatu muzealnego. W ten sposób powstał zbiór drogocennych okazów. Rzeczy skrupulatnie chronione przez właścicielki zostały przeniesione przeze mnie z przestrzeni prywatnej do publicznej. Stały się obiektami sztuki, co ma uchronić je przed zapomnieniem.
W ostatnim etapie zaczęłam tworzyć dziennik, w którym opisuję każdy z przedmiotów. Poza surową charakterystyką, umieszczam w nim komentarze dotyczące własnych emocji, które pojawiają się w kontakcie z przedmiotami. Pomiędzy faktami staram się bardziej ukryć aniżeli ukazać prawdę o sobie. W ten sposób wykorzystuję cudze wspomnienia do upamiętnienia samej siebie.

niedziela, 19 kwietnia 2015

Wystawa Paradise Lost w galerii R46


Paradise Lost Małgorzaty Maciaszek znaczeniowo nie wyraża tego samego, co mógłby znaczyć kilka dekad temu. Raj utracony to dewaluacja konceptu raju i rozbicie jego ikonografii na jarmarczne egzemplifikacje. Wygnanie z raju nastąpiło w obszar doczesności, gdzie pojęcie grzechu cechuje relatywizm, a przyjemność, choć krótkotrwała możliwa jest tu, teraz, natychmiast. Małgorzata Maciaszek mierzy się z ostrą demarkacją przebiegającą na linii wyzwolonej cielesności a symboliki religijnej. Artystkę nie przestają fascynować wypierane związki pomiędzy erotyką a mistyką, gdzie epitet „słodki” lukruje kluczowe ikony wiary. W Galerii R46 Maciaszek tworzy prywatne miejsce prezentacji wyobrażeń raju, budując z nich swoisty patchworkowy recykling, dociera do istoty archetypicznych pragnień. Raj odzyskany jest wynikiem utraty winy. Ważnym tworzywem staje się zwyczajna szmatka, a warto przecież zauważyć, że odzienie/jego brak wyrażały oś graniczną raju – wstyd. "A wtedy otworzyły się im obojgu oczy i poznali, że są nadzy; spletli więc gałązki figowe i zrobili sobie przepaski." (Rdz 3, 6). Maciaszek z kawałków odzień, wyzwalających bądź okrywających nagość, tworzy artefakty naśladujące tradycyjną ikonografię, zyskuje ona jednak nową jakość nasączoną tymi najbardziej ukrytymi, słodkimi sokami i zapachami z peryferii mistyki. Anna Sobolewska, krytyk literacki, o jednej ze swoich książek (Mapy Duchowe Współczesności – Co nam zostało z Nowej Ery) mówi, że zawiera ona relacje z nieznanych prowincji doświadczeń wewnętrznych, w świecie, gdzie wszelkiego rodzaju poszukiwania duchowe przyjmują charakter coraz bardziej intymny i patchworkowy. Maciaszek bawi się wizualnymi prowincjonalizmami, przywracając wspólny nurt dwóm potencjałom tej samej siły – według jungistów seksualność i religijność są przejawami libido, rozumianego jako czysta energia życiowa.

Daniela Tagowska - kurator wystawy

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...