Kobiety – robotnice najczęściej znajdowały zatrudnienie w zakładach przemysłu lekkiego, we włókiennictwie, ponieważ tkanie postrzegane było i jest jako aktywność przypisana płci żeńskiej. W okresie stalinizmu w Polsce, po 1945 roku kobiety zatrudniano np. w górnictwie do pracy pod ziemią, w chutnictwie i innych gałęziach przemysłu ciężkiego. Część robotnic chętnie podejmowała wyzwanie, bo wiązało się to przede wszystkim z wyższym wynagrodzeniem. Jednak około roku 1956 zmieniła się polityka państwa odnośnie zatrudnienia i pracę w przemyśle ciężkim zaczęto uważać za sprzeczną z kobiecą „naturą”. (źródło: Małgorzata Fidelis „Kobiety, komunizm i industrializacja w powojennej Polsce”). Pomimo istniejących regulacji prawnych dotyczących równouprawnienia wciąż widoczny jest wyraźny podział na przemysł męski i żeński.
W czasach PRLu nieodzownym atrybutem kobiet – robotniczek stały się ochronne chusty na głowę. Pod nimi można było skrzętnie ukryć długie włosy tak, aby nie przeszkadzały w pracy. Z takich chust powstała prezentowana realizacja artystyczna. Została wypleciona z fragmentów chust, nanizanych na krosno między pasma jutowego sznurka.
Słowo „plecenie”, „plotkowanie” oznacza rozpowszechnianie nieprawdziwych pogłosek, ale nawiązuje także do procesu plecenia tkaniny, a w głębszym sensie do wywarzania nowego bytu, tak jak ciało kobiety „tka” w sobie płód, tak jak najstarsze przedolimpijskie bóstwa Losu Mojry albo Parki tkają ludzki żywot. Jest więc plecenie bardzo mocno zakorzenione w kobiecie i kobiecości. Praca „Plotki” osadzona w przestrzeni Fabryki Automatów Tokarskich ma stanowić kontrast dla otaczającej rzeczywistości ciężkich, przysadzistych maszyn, wprowadzając w nią pierwiastek przemysłu lekkiego, symbol żeńskiego warsztatu pracy.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz